Την Τρίτη 08/03, στις 12:00 το πρωί, ο σύντροφος Τ. Παλαιοθόδωρος κατέθεσε την άρνηση στράτευσής του στη στρατολογία Ιωαννίνων. Ο ίδιος μπήκε στο κτίριο της στρατολογίας προκειμένου να δηλώσει την άρνησή του να καταταγεί στο στρατό μαζί με ακόμη δύο συντρόφους, αρνητές στράτευσης από την πόλη των Ιωαννίνων, δηλώνοντας έτσι πως η επιλογή αυτή δεν αποτελεί μια μεμονωμένη λύση αλλά μια ταξική και ηθική υποχρέωση η οποία έχει συνέχεια και συνέπεια στον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Την ίδια ώρα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση έξω από το κτίριο έπειτα από κάλεσμα της Αναρχικής Ομάδας A Batalha, όπου παρευρέθηκε πλήθος αλληλέγγυων με παρουσία πανό της ίδιας της ομάσας, της ΕΣΕ Ιωαννίνων και της κατάληψης Αντιβίωση. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης φωνάχτηκαν αντιμιλιταριστικά και αλληλέγγυα συνθήματα, πετάχτηκαν τρικάκια ενώ μοιραζόταν το κείμενο άρνησης του συντρόφου καθώς και το κείμενο της ομάδας.
Ακολουθούν η άρνηση στράτευσης του συντρόφου Τ. Παλαιοθόδωρου και το κείμενο της Αναρχικής Ομάδας A Batalha και σε μορφή pdf
αρνηση_T Παλαιοθόδωρος , κείμενο Abatalha για αρνηση στρατευσης:
Δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης
Στις 8 Μαρτίου του 2022 καλέστηκα να παρουσιαστώ στο στρατόπεδο της Κω για να κάνω την στρατιωτική μου θητεία. Σε αυτό το κάλεσμα αποφάσισα να αρνηθώ να παρουσιαστώ και θα ακολουθήσω τον δρόμο που πολλοί αγωνιστές έχουν περπατήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια· αυτόν της ολικής άρνησης στράτευσης. Οι λόγοι που παίρνω αυτή την απόφαση δεν έχουν να κάνουν με καμία λογική καβάτζας ή ξεβολέματος. Άλλωστε εάν ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα χρησιμοποιούσα ούτε αυτό το μέσο (της ολικής άρνησης) ούτε θα το αναδείκνυα.
Ο στρατός αποτελούσε διαχρονικά ένα από τα μέσα του κεφαλαίου για να επεκτείνει τα συμφέροντά του εκτός συνόρων, όπως επίσης και για να τα διατηρήσει εντός αυτών. Η ωραιοποιημένη εικόνα που μας παρουσιάζεται από την μεριά της κυριαρχίας, που την μαθαίνουμε ήδη από τα πρώτα παιδικά μας χρόνια στα τραπέζια των μεγάλων, στο σχολείο, στα βιβλία ιστορίας, στην τηλεόραση κ.α. αυτή που από την μία έχουμε ένα κωλοχανείο και από την άλλη το μέρος που γίνεσαι άντρας, το μέρος που θα κάνεις τους καλύτερους φίλους και ταυτόχρονα θα μάθεις πως θα υπερασπιστείς την πατρίδα από την ξένη εισβολή, έχει έναν κοινό παρανομαστή: ότι όλοι πρέπει να κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στην πατρίδα και να υπηρετήσουμε στον στρατό, στον οποίον θα μάθεις και χρήσιμα πράγματα για την ζωή σου.
Το ζήτημα της πατρίδας ωστόσο, ήταν πάντα λίγο θολό για τους προλετάριους και τις προλετάριες. Πόσοι και πόσες πέθαναν για την πατρίδα τους, έδωσαν την ζωή τους και στο τέλος είδαν την πατρίδα τους να τους ξεχνάει, να τους εξορίζει, να τους δολοφονεί ενώ την ίδια στιγμή οι “προδότες” και συνεργάτες του εχθρού που έκαναν χρυσές μπίζνες με τους “βαρβάρους” έγιναν μετά χριστών σωτήρες. Το αφηρημένο αφήγημα της πατρίδας λοιπόν, όπως και πολλά άλλα, χρησιμοποιούνται διαχρονικά από τα αφεντικά για να γλυκαίνει στα μυαλά των εργατών και των εργατριών η ιδέα της θυσίας για τα κέρδη τρίτων. Γιατί δυστυχώς ο πόλεμος τους δεν κρύβει καμία ρομαντική πτυχή και κανένα υπέρτατο ιδανικό. Η αλήθεια είναι σκληρή και ρηχή: στον βάλτο που μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια.
Πιο χαρακτηριστική περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να βιώνουμε πέραν της τωρινής και αναφέρομαι φυσικά στην Ουκρανία. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες στην κεντρική Ευρώπη εργάτες και εργάτριες σφάζονται ανελέητα στο βωμό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Μια σύγκρουση μεταξύ ανατολής και δύσης στην μέση της οποίας βρέθηκαν οι Ουκρανοί προλετάριοι, με έναν ηγέτη φασίστα να ζητάει τα ρέστα από το ΝΑΤΟ επειδή πάνω στο ζόρι τον κρέμασαν και με ένα εργατικό κίνημα στην εντατική (για πάρα πολλούς ιστορικούς και πολιτικούς λόγους) το οποίο αδυνατεί να αντιδράσει σε αυτή τη καινούργια ανθρωποσφαγή. Αυτή ωστόσο είναι η κεντρική εικόνα, αφού εάν κοιτάξουμε καλύτερα στο βάθος βλέπουμε τους κεφαλαιοκράτες να τρίβουν τα χέρια τους πάνω από το βομβαρδισμένο Κιέβο.
Στα του οίκου μας τώρα, η περίοδος που βιώνουμε στο σήμερα χαρακτηρίζεται από ακραία στρατιωτικοποίηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι προηγούμενες ήταν καλύτερες. Η ψωροκώσταινα συνεχίζει ακάθεκτη να εξοπλίζεται για να αντιμετωπίσει τον εχθρό, αγοράζοντας Rafale και φρεγάτες, συνάπτει αμυντικές συμφωνίες, ετοιμάζει αποστολές στρατιωτικών σωμάτων στην “καθόλα ελληνική” υποσαχάρια Αφρική, επιτρέπει την εγκατάσταση χιλιάδων αμερικανών φαντάρων στην νατοϊκή βάση της Αλεξανδρούπολης, πραγματοποιεί τεράστιες στρατιωτικές ασκήσεις που αποτελούν ξεκάθαρα μια επίδειξη δύναμης. Όλα αυτά δίνουν τον ρυθμό στα τύμπανα του πολέμου· ενός πολέμου που μόνο αμυντικός δεν φαίνεται να είναι.
Την ίδια στιγμή που το ντόπιο κεφάλαιο ενισχύει την θέση του και δισεκατομμύρια ξοδεύονται για εξοπλιστικά, στο εσωτερικό της χώρας η κατάσταση για τους πολίτες θυμίζει σκατά φοράδας σε αλώνι. Το ένα αντεργατικό νομοσχέδιο διαδέχεται το άλλο, οι ανατιμήσεις έχουν φτάσει στον θεό, χιλιάδες νεκροί από την πανδημία με ένα υποστελεχωμένο σύστημα υγείας να χαροπαλεύει. Η φτωχοποίηση έχει βαρέσει κόκκινο και για όποιον τολμάει να αντιμιλήσει η αστυνομία έχει το πράσινο φως για να τον ισοπεδώσει. Μία κατάσταση που σε κάνει να συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι ο εξωτερικός “εχθρός” έχει πολλά περισσότερα κοινά με εμάς από ότι έχουμε εμείς με τα ντόπια αφεντικά, τα τσιράκια και τους μπράβους τους. Παρόλα αυτά οι προλετάριοι φοράνε τα χακί, γυαλίζουν τις αρβύλες τους, κάνουν φάκελο την κουβέρτα και ποτίζονται από αμοιβαίο μίσος, ενώ την ίδια στιγμή η εξουσία τρίβει τα χέρια της.
Ο εχθρός για το κράτος και το κεφάλαιο ωστόσο δεν φοράει πάντα παραλλαγή και εθνόσημο. Πολλές φορές βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους που ισοπεδώθηκαν τα σπίτια τους μετά από βομβαρδισμούς από τις εκάστοτε σταυροφορίες που σηκώνονται απέναντι στην τρομοκρατία ή για την επιβολή της ειρήνης και της δημοκρατίας σε μία περιοχή. Άνθρωποι που ξεσπιτώθηκαν, περπάτησαν αμέτρητα χιλιόμετρα, φτάσανε στα σύνορα και όσοι από αυτούς δεν χωράγανε για να γίνουν φτηνό εργατικό δυναμικό στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, συνάντησαν τις σφαίρες και τους υποκόπανους των όπλων του ελληνικού στρατού. Πρόσφυγες βαπτίστηκαν λαθρομετανάστες, λες και τους αφήσανε οι καπιταλιστές άλλη λύση πέραν του να πάρουν το δισάκι τους και να ακολουθήσουν πορεία προς το άγνωστο. Έτσι, Έβρος και Αιγαίο γέμισαν από πτώματα δολοφονημένων ανθρώπων, ασχέτως εάν ο διαχειριστής της εξουσίας υπέγραφε το πρωί μνημόνια και το βράδυ αμυντικές δαπάνες, με το αριστερό χέρι ή με το δεξί.
Από την άλλη έχουμε και τον εσωτερικό εχθρό, αυτούς που διαδηλώνουν, απεργούν και αγωνίζονται εντός των συνόρων· που συγκρούονται και πολεμάνε αυτό το σύστημα. Αυτούς που όταν ακούνε τα όρνεα να ουρλιάζουν για αίμα και αλύτρωτες πατρίδες, αυτοί λένε ότι τον πόλεμο τον ζούμε καθημερινά στις γειτονιές και στις δουλειές μας. Αυτοί και αυτές που μάθανε από μικροί το τι σημαίνει καραβανάς και χωροφύλακας από τις μαρτυρίες και τα μαρτύρια που πέρασαν παλιότερα οι άνθρωποι του αγώνα. Οι αναχρονιστές, όπως τους αποκαλούν καναλάρχες, πολιτικοί και καραβανάδες, αφού όπως ξεκαθαρίζουν οι τελευταίοι σήμερα ο στρατός δεν έχει ούτε τον λόγο, ούτε την διάθεση να εμπλακεί με τα “κοινά”. Και όντως θα ήταν πολύ βολικό για την εξουσία να βυθιζόμασταν στη λήθη και να ξεχνάγαμε την χούντα και τον εμφύλιο, τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις, τον Μάιο και τον Αύγουστο του ‘36. Πως να αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας όμως, όταν πραγματοποιούνται και σήμερα στα στρατόπεδα ασκήσεις αντιμετώπισης πλήθους, όταν βάζουν φαντάρους να φυλάνε υπουργεία σε απεργίες όπως αυτές των μνημονίων, ή όταν μπαίνει ανοιχτά το ζήτημα της επέμβασης του στρατού στο εσωτερικό της χώρας είτε από την δεξιά είτε από την άκρα δεξιά;
Από μέρους μου λοιπόν, θεωρώντας τον εαυτό μου κομμάτι του αναρχικού κινήματος και της εργατικής τάξης, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κρατάω όπλο που θα σημαδεύει τους παραπάνω εχθρούς της εξουσίας. Όχι επειδή διαπνέομαι από κάποιο πασιφιστικό πνεύμα που συνειδησιακά με κάνει να αντιτίθεμαι σε κάθε μορφή βίας. Σε έναν κόσμο που καθημερινά δολοφονούνται για τα κέρδη του κεφαλαίου αμέτρητοι προλετάριοι και προλετάριες, δεν μπορούμε να αντιπαραβάλουμε απέναντι σε αυτό τίποτα λιγότερο από την ένοπλη σύγκρουση, μακριά από τις ονειροπολήσεις ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα με προσευχές και ικεσίες. Μέσα από επαναστατικά σωματεία τα οποία θα οπλιστούν απέναντι σε όλους τους θεσμούς στους οποίους βασίζεται η καπιταλιστική κοινωνία. Μέσα από την άρνηση της μαθητείας στην μεγάλη ρομποτική σχολή που εκπαιδεύει πειθήνιους εργάτες, που δεν διεκδικούν και παλεύουν για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς.
Επιλέγω λοιπόν την ολική άρνηση στράτευσης γιατί αρνούμαι να συστρατευθώ με τα συμφέροντα της κυριαρχίας και των μισαλλόδοξων. Επειδή στα σχέδιά τους και στον πόλεμο τους οφείλουμε να αντιταχθούμε οργανωμένα για να σταματήσουν οι προλετάριοι αυτού του κόσμου να γίνονται κρέας για τα κανόνια τους. Γιατί στην τελική η μόνη σημαία που θέλω να συνταχθώ από κάτω της είναι η προλεταριακή.
Πόλεμο στον πόλεμο τους
Τ. Παλαιοθόδωρος
Γιάννινα, Μαρτίος 2022
ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΒΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ
Την Τρίτη στις 08/03/22 στα Ιωάννινα καλέστηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης και στήριξης στον σύντροφο και αγωνιστή Τ. Παλαιοθόδωρο εν όψει της δημόσιας δήλωσης άρνησης στράτευσης του έξω από τα γραφεία της στρατολογικής υπηρεσίας Ιωαννίνων. Μία δήλωση που δεν αποτελεί απλά λέξεις αποτυπωμένες επάνω σε μία κόλα χαρτί αλλά μία απόφαση και στάση ζωής ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και στον μηχανισμό που τα διατηρεί και τα προστατεύει. Έναν μηχανισμό ποτισμένο με τις πιο απάνθρωπες, ξεφτιλισμένες και ξεδιάντροπες τακτικές του να πουλάει προστασία στον θεσμό της εκμετάλλευσης των εργατριών-ων, στην αλαζονεία της εξουσίας για μεγαλύτερη κερδοφορία και στο σκοταδισμό.
Σίγουρα δε θα λέγαμε πως ο σύντροφος επέλεξε τον εύκολο δρόμο για να γλυτώσει το στρατό μιας και δεν διάλεξε κάποιου είδους δικαιολογία για μπίζνες με πλάτες το εφάπαξ του πατέρα, ούτε συγχωροχάρτια από το ίδιο το κράτος μέσα από κάποιου είδους τρελόχαρτο Ι5 ή εναλλακτική θητεία (τζάμπα εργατικά χέρια για το κράτος). Αν κάποιος όντως ήθελε έναν εύκολο, γρήγορο και μεσοβέζικο τρόπο για να γλυτώσει τον στρατό θα ήταν κάποιος από τους παραπάνω, ωστόσο η άρνηση στράτευσης δεν έχει παντελώς καμία σχέση με όλα αυτά, αφού αποτελεί πολιτική και συνειδησιακή επιλογή. Τα εκδικητικά εξαχίλιαρα και οι απανωτές διώξεις είναι λίγα από αυτά που θα επιβληθούν μέσα στις αίθουσες των στρατοδικείων, μιας και αποτελεί στον ποινικό τους κώδικα διαρκές έγκλημα. Εμείς θα το ονομάζαμε στον δικό μας ηθικό, πολιτικό και αξιακό κώδικα γροθιά στο στομάχι του κράτους, του κεφαλαίου και όλου του στρατιωτικού συμπλέγματος μιας και όλες αυτές οι διώξεις υποδηλώνουν τον φόβος τους ως προς την αφύπνιση άλλων υποψήφιων φαντάρων που καλούνται να σκοτωθούν για τα κέρδη τους. Αν δεν αποτελούσε πρόβλημα στα σχέδια τους δεν θα υπήρχαν και τόσες διώξεις εξάλλου.
Ιστορικά ο ρόλος του στρατού έχει δείξει πως είναι κατασταλτικός αλλά και ιδεολογικός μιας και ποτέ δεν έπαψε να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε οποιοδήποτε ιστορικής σημασίας γεγονός. Ο κατασταλτικός του ρόλος είναι αυτός που θα επέμβει, είτε σε εσωτερικούς, είτε σε εξωτερικούς εχθρούς, σε περίπτωση που το κράτος και το κεφάλαιο θα νιώσουν οποιαδήποτε απειλή.
Μία τέτοια απειλή εντός των συνόρων, με τον χαρακτηρισμό εσωτερικός εχθρός, είναι ξεκάθαρα όποιος-α αντιστέκεται και αμφισβητεί τον θεσμό της εκμετάλλευσης. Προφανώς τα μικρά και μεγάλα αφεντικά για να μπορέσουν να συνεχίσουν να επιβιώνουν και να παρασιτούν στις ζωές μας σίγουρα χρησιμοποιούν έναν τέτοιο μηχανισμό τις δύσκολες ώρες· όταν θα έρθει η στιγμή που θα ψηφίζονται αντεργατικοί νόμοι με μειώσεις μισθών, αύξηση των ωραρίων, 10ωρη εργασία με απλήρωτες υπερωρίες. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η αστυνομία δεν είναι πάντα ικανή να καταστείλει την λαϊκή οργή και σε αυτό το ενδεχόμενο καραδοκεί πάντα ο στρατός. Αν θυμηθούμε απεργίες και διαδηλώσεις όπως αυτές των μεταλλωρύχων στο Λαύριο 1896 ή την απεργία των καπνεργατών το Μάη του 1936 είναι από τα πιο κλασσικά και μεγάλα ιστορικά παραδείγματα καταστολής στον ελλαδικό χώρο. Στο σήμερα ή πιο σωστά μέχρι στιγμής, μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομία έχει πάρει τα ηνία θέλοντας να κυνηγάει με αύρες και να ξυλοκοπεί με γκλοπ και να ψεκάζει με χημικά απεργούς και διαδηλωτές. Η απεργοί της energean σίγουρα έχουν να μας εξιστορήσουν πολλά ωραία τέτοια παραδείγματα. Εν ολίγοις εσωτερικός εχθρός είναι αυτός που δεν αποτελεί και δεν έχει να προσφέρει τίποτα στα κέρδη τους παρά μόνο την διεκδίκηση για καλύτερους όρους ζωής από την αστική τάξη. Σίγουρα το κράτος και το κεφάλαιο δεν τα ενδιαφέρει ούτε η υγεία μας, ούτε οι ζωές μας, ούτε το αν έχουμε να φάμε. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πλουτίζουν ακόμα περισσότερο.
Από την άλλη ο εξωτερικός εχθρός εκτός των συνόρων είναι αντίστοιχα τα άλλα κράτη και\ κεφάλαια που προσπαθούν και αυτά με τη σειρά τους να κλέψουν όσα περισσότερα μπορούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και διαδικασία, μέσω της σύγκρουσης και της αντιπαράθεσης. Ο καπιταλισμός δεν αποτελείται από ένα και μοναδικό κεφάλαιο αλλά από πολλά μικρά και μεγάλα τα οποία έχουν το καθένα το δικό τους τσιφλίκι και βάση. Κάθε τσιφλίκι δηλαδή έχει τα δικά του σύνορα, σημαία, εθνικό ύμνο και όπλα. Όταν θα γεννηθεί η αναγκαιότητα ως προς την επέκταση των συνόρων τους, είτε για πόρους, είτε για γεωστρατιγικούς και εμπορικούς σκοπούς, τότε τα τύμπανα του πολέμου ηχούν. Τύμπανα πολέμου σαν αυτά που χτύπησαν στη Συρία, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στη Βοσνία και σαν αυτά που χτυπάνε τώρα στην Ουκρανία.
Το τελευταίο παράδειγμα της Ουκρανίας, πιο συγκεκριμένα, δεν αποτελεί κάτι το μακρινό. Ίσα- ίσα το αντίθετο θα λέγαμε· ότι δηλαδή θα έπρεπε να αρχίσει να μας ανησυχεί το γεγονός πως κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα μας χωρίζουν από την αιματοχυσία Ουκρανών και Ρώσων φαντάρων όπως και άμαχου πληθυσμού στο όνομα κάποιας “ελευθερίας” και “ανεξαρτητοποίησης”. Προφανώς καμία ελευθερία και καμία ανεξαρτητοποίηση δεν είναι η αιτία, παρά μόνο η αισχροκέρδεια των κεφαλαίων ΗΠΑ, Ε.Ε και Ρωσίας. Μέσα σε όλα αυτά ωστόσο υπάρχει και μία Ελλάδα που διεκδικεί και αυτή κομμάτι από την πίτα, στέλνοντας με τη σειρά της στρατιωτικό εξοπλισμό για χάρη της ενίσχυσης νεοναζιστικών ουκρανικών στρατευμάτων του Ζελένσκι σαν αυτό του τάγματος Αζόφ. Αλήθεια πόσο μακριά είμαστε από τον πόλεμο;
Ο μιλιταρισμός δεν αποτελεί μόνο κομμάτι καταστολής αλλά και κομμάτι ιδεολογίας. Ο καπιταλισμός έχει φροντίσει ως προς τη διαμόρφωση των αντιλήψεων και των απόψεων μας από μικρή ηλικία κιόλας στο σχολείο. Πέρα από τις ανακρίβειες περί ιστορικών γεγονότων αλλά και το προμόσιον εθνικιστικών και πατριωτικών ερεθισμάτων μέσα από το βιβλίο της ιστορίας προσπαθεί από νωρίς να μας πειθαρχήσει σαν εργάτες. Οι έννοιες όπως αυτή της ιεραρχίας, της στρατιωτικοποίησης, των έμφυλων και φυλετικών διαχωρισμών είναι αυτές που με το ζόρι θα μας επιβληθούν σε κάθε πτυχή της ζωής μας, πόσο μάλλον σε ένα στρατόπεδο που μας προετοιμάζει για σφαγή. Η ενσάρκωση του τρίπτυχου πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια είναι ο βασικός συναισθηματικός πυλώνας που θα παρουσιάσουν για να πας να πολεμήσεις. Το να υπακούς και να βαράς προσοχές στους ανωτέρους σου, το να διατηρείς και να αναπαράγεις το πρότυπο του βαρβάτου άντρα, όπως επίσης το να μισείς μετανάστες είναι το εισιτήριο για το “bootcamp” της δυστοπίας και του αυταρχισμού, μετατρέποντας έτσι σε έναν καλό και πειθήνιο εργάτη.
Από την πλευρά μας όχι μόνο προσοχές δε θα βαρέσουμε στους χακί τενεκέδες, αλλά θα σταθούμε απέναντι τους με κάθε τρόπο και μέσο, με μοναδικό εργαλείο την οργάνωση μας στη βάση. Μέσα στους χώρους της δουλειάς, στα σωματεία, στις σχολές μας. Μέσα από τις αυτοοργανωμένες δομές και συνελεύσεις, από την κατάληψη και την απεργία. Μέσα από οτιδήποτε βρίσκεται εκτός των στρατοπέδων και των ανθρωποφυλάκων. Μέσα από την ολική άρνηση στράτευσης. Μόνο αν αρνηθούμε τα όπλα τους, τις πατρίδες και την εξουσία τους ο ιδανικός κόσμος που θέλουμε και αγωνιζόμαστε για αυτόν, θα είναι πιο κοντά από τον θάνατο. Αν θέλουμε να μιλάμε για Ειρήνη θα πρέπει να πολεμήσουμε αυτούς που την πολεμούν και όχι να συστρατευτούμε μαζί τους και να ξεπουληθούμε στα σφαγεία τους και τον σκοταδισμό τους.
Αλληλεγγύη στον ολικό αρνητή στράτευσης
Τ. Παλαιοθόδωρο
Α
ναρχική ομάδα A Batalha
