Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
10 χρόνια έχουν πλέον περάσει από όταν ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από το μαχαίρι του φασίστα Ρουπακιά. Από τότε έως σήμερα πολλά έχουν αλλάξει στην πολιτική σκηνή της χώρας και παράλληλα τίποτα. Η Χρυσή Αυγή, το πρώτο κόμμα που μετά από χρόνια καταφέρνει με ξεκάθαρη φασιστική κατεύθυνση να καθίσει στα έδρανα της Βουλής εν τέλει φυλακίζεται επί κυβέρνησης ΝΔ και φαινομενικά αποδυναμώνεται. Κόσμος πανηγυρίζει για τη δικαιοσύνη, άλλοι ακούν τα νέα αδιάφοροι, ενώ άλλοι περιμένουν να γυρίσει ξανά ο τροχός. Και φυσικά και θα γυρίσει. Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα, η ακροδεξιά ανεβαίνει ξανά τα σκαλοπάτια τόσο του κοινοβουλευτισμού όσο και της κοινωνικής επιρροής, με γοργό ρυθμό.
Πολλοί και πολλές πιστεύανε ότι επιτέλους οι υπαίτιοι για την άνοδο της σύγχρονης ακροδεξιάς στην Ελλάδα βρίσκονται πίσω από κάγκελα και ότι θα απαλλαχθούμε από το φασισμό, φυσικά όμως αυτό αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά μία στείρα ελπίδα. Και αυτό γιατί ένα μόρφωμα το οποίο δημιουργείται από το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο, για να χτυπήσει τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες δεν μπορεί να εξαφανιστεί με την φυλάκιση μερικών μελών ενός κόμματος. Πόσο μάλλον δεν οδηγεί στην εξάλειψη ρατσιστικών, φασίζουσων και μισαλλόδοξων ιδεών που τόσα χρόνια τυλίγουν σαν φίδι το ανθρώπινο μυαλό και ο εκφραστής τους μπορεί να αλλάζει πρόσωπα, από τον γείτονά μας έως τον πρωθυπουργό της χώρας.
Είναι αλήθεια πως η άνοδος της Χ.Α. οδήγησε πολύ κόσμο στο δρόμο, προσπαθώντας να αντισταθούν σε όσα αυτή εκπροσωπούσε και έπραττε. Και μέχρι ενός βαθμού ο λόγος που οι φασίστες δε ρίζωσαν σε διάφορες γειτονιές και πόλεις ανά την Ελλάδα, ήταν ότι τσακίστηκαν από το αντιφασιστικό κίνημα. Ωστόσο, όταν τα πράγματα άρχισαν πραγματικά να ξεφεύγουν από τον έλεγχο και είχαν κάνει ήδη τη βρώμικη δουλειά του, ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός, λειτουργώντας στην πραγματικότητα για πάρτη του και όχι για να ικανοποιήσει κάποιο λαϊκό αίσθημα, ήταν αυτός που διαχειρίστηκε προσωρινά την κατάσταση, όταν θεώρησε πως η Χ.Α. πρέπει για λίγο να μπει σε καταστολή. Και έτσι κατάφερε ένα δεξιό κόμμα να πάρει το χειροκρότημα. Φτάνοντας στο σήμερα, πρώην χρυσαυγίτες δρουν μια χαρά μέσα από τις φυλακές, κυβερνητικά στελέχη κάνουν δηλώσεις και παίρνουν αποφάσεις ισάξιες με αυτές ακροδεξιών κομμάτων και παρατάξεων και σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας στρέφεται όλο και περισσότερο σε ακροδεξιές ιδέες και αντιλήψεις. Την ίδια στιγμή, άλλα ακροδεξιά κόμματα παίρνουν τη θέση της Χ.Α. στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Και εδώ δεν ξέρουμε ποιο παράδειγμα να πρωτοαναφέρουμε.
Παρόλα αυτά ποτέ δεν θεωρούσαμε ότι χρειάζεται ένα ακροδεξιό κόμμα για να πληθύνει η φασιστική ρητορεία στην κοινωνία. Άλλωστε όσο περνούν οι μέρες πολλαπλασιάζονται τα ρατσιστικά περιστατικά. Πριν από μερικούς μήνες, αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε μετανάστη επειδή έκλεψε ένα αυτοκίνητο. Φυσικά όμως το θέμα ξεχάστηκε εύκολα μιας και α) μετανάστης ήταν και β) αυτοκίνητο έκλεψε. Δυστυχώς στο μυαλό πολλών αυτά αρκούν για να αφαιρεθεί μια ανθρώπινη ζωή. Λίγες μέρες πριν και ενώ η μισή χώρα βρισκόταν στη δίνη των πυρκαγιών, η φωτιά που ξέσπασε στον Έβρο ήρθε για να αποκαλύψει τόσο το ρατσιστικό παραλήρημα πολλών αλλά και να εξυπηρετήσει κυβερνητικές σκοπιμότητες. Απλοί πολίτες βγήκαν παγανιά για να “συλλάβουν” μετανάστες “εμπρηστές”. Άλλοι θεώρησαν λογικό και σκόπιμο, να τους κατηγορήσουν πως εκείνοι έβαλαν τη φωτιά, τη στιγμή που μετανάστες ήταν και τα μοναδικά θύματα της φωτιάς στο δάσος της Δαδιάς, μια και εκείνοι δεν είχαν που να βρουν καταφύγιο.
Όλα αυτά όμως δεν έμειναν μόνο σε μια κουβέντα κάπου μεταξύ καφενείων και κίτρινων παραθύρων στα ΜΜΕ. Ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός θεώρησε σκόπιμο να τα πει με το γάντι και εντός της Βουλής. Την ίδια στιγμή η χαρακτηριστική ατάκα που έπαιζε στα κανάλια είναι πως “ευτυχώς δε θρηνήσαμε θύματα εκτός βέβαια από εκείνους τους μετανάστες”. Δήλωση η οποία αρκεί για να φανεί μια ευρύτερη αντίληψη γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα και γενικότερα την εκτίμηση που έχουμε σαν είδος για την ανθρώπινη ζωή. Και ενώ στην πανέμορφη χώρα μας γίνονται όλα αυτά, στην Κύπρο ξεσπάνε αναταραχές στις οποίες ακροδεξιοί πραγματοποιούν πογκρόμ σε μετανάστες. Πρέπει να τονίσουμε πως η λέξη δεν είναι απλά μια υπερβολή, αφού εισέβαλαν στα σπίτια και τα καταστήματα, χτυπώντας τους και καταστρέφοντας ό,τι έβρισκαν στο δρόμο τους. Η αστυνομία φυσικά έμεινε άπραγη. Επειδή ο ρατσισμός αλλά και ο μισανθρωπισμός πάνε παρέα και με τα τηλεοπτικά νούμερα, όταν τον κύκλο του διαδικτύου έκανε το γεγονός της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός ανθρώπου που προσπάθησε να μπει στο πλοίο για να πάει σπίτι του, όλοι οι “ευυπόληπτοι” δημοσιογράφοι έσπευσαν να προφτάσουν να διευκρινίσουν ότι και Έλληνας ήταν και εισιτήριο είχε. Είναι αναγκαίο να ξέρουμε διότι, αν κάτι από τα παραπάνω δεν ίσχυε, θα ήταν προφανώς λόγος να δικαιολογήσουμε αυτούς που τον πέταξαν στη θάλασσα να πνιγεί και έφυγαν. Χαρακτηριστικά φαίνονται να είναι τα λόγια του ύπαρχου που έχουν διαρρεύσει στα Μ.Μ.Ε, καθώς “νόμιζε πως ήταν μαύρος, πακιστανός”.
Τη στιγμή λοιπόν που η οικονομική κρίση συνεχίζεται και βαθαίνει και η κυβέρνηση γνωρίζει πως πάμε από το κακό στο χειρότερο, η φασιστικοποίηση της κοινωνίας αλλά και η τόνωση του εθνικού αισθήματος αποτελεί κύριο μέλημα του κράτους. Γιατί να ασχοληθείς με το αφεντικό σου που δε σε πληρώνει όταν ο διπλανός σου είναι μετανάστης και δουλεύει και αυτός για ένα κομμάτι ψωμί. Γιατί να ασχοληθείς με το ότι τα πάγια έξοδά σου δε βγαίνουν με τίποτα, όταν ο πρωθυπουργός ανακοινώνει την αύξηση του πολεμικού εξοπλισμού “μας”. Γιατί να σε νοιάξει ο κόσμος που πεθαίνει από τις φωτιές και τα δάση που καταστρέφονται τη στιγμή που ο κόσμος αυτός μπορεί να μη γεννήθηκε σε αυτή τη χώρα και ίσως τώρα θα χτιστούν κι άλλα ξενοδοχεία για να πάνε οι τουρίστες διακοπές. Άσε που οι κακές γλώσσες λένε πως αν βάλεις και εσύ καμία μπορεί και να βγάλεις κανένα καλό μεροκάματο.
Ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας σε περιόδους βαθιάς πολιτικής και οικονομικής κρίσης δεν είναι νέο κόλπο. Η άνοδος ακραίων και εχθρικών απόψεων σε τέτοιες περιόδους επίσης. Διότι για κάθε εξουσία είναι πολύ καλύτερο οι πορείες να στοχεύουν οπουδήποτε αλλού εκτός από τα πραγματικά προβλήματα που βιώνουμε καθημερινά. Είναι πολύ καλύτερο οι εργάτες και οι εργάτριες να σκοτώνονται μεταξύ τους για το οτιδήποτε (ιδίως όταν αυτό είναι μια εθνική συνείδηση που δημιουργεί αόρατους μικρούς στρατούς), παρά να είναι ενωμένοι διεκδικώντας να ζήσουν και όχι να παλεύουν να επιβιώσουν. Διότι πλέον αυτό κάνουμε. Και βέβαια είναι πολύ πιο εύκολο να μάθεις σε κάποιον να μισεί και να σκοτώνει παρά να παλεύει για μια καλύτερη καθημερινότητα.
Αντιφασιστική πορεία τη Δευτέρα 18.09.2023 στις 18:00 στην Περιφέρεια
Αναρχική ομάδα A BATALHA
abatalha@espiv.net
abatalha.espivblogs.net
